Ledigheid is eigenlijk een hele kunst
Ledigheid is eigenlijk een hele kunst. Precies, het is een kunst, en maar weinig mensen beschikken van nature over de ondernemingslust en standvastigheid om het voor elkaar te krijgen. Buiten lezen op een zomermiddag. Wanneer er wekenlang de ene na de andere zonnige dag is geweest. Daar kan echt niets tegenop. We vonden niets leuker. Misschien hees een klein gestippeld torretje zich op het omslag van het boek dat met de voorkant boven naast ons lag. Het boek dat nooit eerder door iemand anders was opgepakt of gezien. Uit het warrige gras, omhoog naar het eerbiedwaardige tableau dat het omslag was van ja wat – Phaedrus van Plato bijvoorbeeld. De zuilen de schotels de tinnen kan de wijnbladeren de drinkbekers de zwartige schenkels de citroenige citroenen het chiaroscuro. We hadden het makkelijk kunnen pletten door onze duim er zachtjes op te zetten als we de neiging hadden gehad. Ja. Ja. Ja, echt. Daar was het. Gestippeld torretje. Stilstaan en doorlopen. Hierheen en daarheen. Almaar rond het eerbiedwaardige tableau een eeuwigheid stippelig. Almaar rond. Niet in staat een manier te vinden om fatsoenlijk op te gaan in de aanlokkelijke scherpzinnige melancholie van het sombere tafereel. We waren niet geneigd torren plat te drukken, gestippeld of niet hè. Nee, over het algemeen niet. Of mieren. Nee. Zelfs geen spinnen. Werktuigen. Werktuigen. En in zekere zin konden we niet zeggen hè of het torretje van nu of van toen was hè. Nee, niet echt. Zelfs niet toen het van het omslag tuimelde en het gras weer in trippelde.
Uit: Kassa 19 van Claire-Louise Bennett